Mesa Verde, woensdag 1 augustus

Good morning, vanochtend zijn we begonnen met een ‘’all you care to eat’’ ontbijt op de camping, voor een fixed price zoveel pancakes, scrambled eggs, hamburgertjes en biscuits met sausage gravy (soort pasteitjes met ragout) als je wilde! Omdat het zo Amerikaans is, deden we dat eenmalig en: het is een keer iets anders dan cereals.. (geloof wel dat we hier wat zwaarder vandaag komen dan dat we heen gingen), gelukkig in dit geva betaal je niet voor persoonlijk gewicht in het vliegtuig . Het was een ontzettend lekker breakfast buffet, alles was vers en zelf gebakken door Jacky en haar man uit Indiana .

Daarna op weg naar Mesa Verde. Een cultureel National park, waar huizen van Pueblo indianen in/onder de rotsspleten zijn gebouwd. Hoe knap en slim waren ze zo 800 jaar geleden, toen dit gebouwd is. De indianen zijn vertrokken waarschijnlijk vanwege de droogte. Het was een warme dag en we zitten in woestijngebied, dus veel water mee. Eerst hebben we het Spruce Tree house bezocht en daarna onder leiding van een ranger een toer gemaakt naar het Balcony House. Helaas ging Britt niet mee, die werd geveld door hevige buikpijnen. Dit Balcony House zie je vanaf geen enkel punt, het zit min of meer onder de straat. Alleen door er daadwerkelijk naar toe te gaan via een wandeling naar beneden, dan een brede bijna loodrechte ladder van tien meter omhoog. Vervolgens een klimmetje over gladde rotsen en nog een kruip-door-sluip-door-tunneltje van 46 cm breed en 3,5 meter en daarna nog weer een ladder. Wat mij het meest inspireerde was de ranger, een indiaan, met alle uiterlijke (en innerlijke) kenmerken van dien, inclusief lange vlecht. Hij sprak met liefde over ‘’zijn’’ volk en de bouwsels in de rotsen. Beschouwt het als een plaats van bezinning, waar de indianen daags bezig waren met overleven. Hij vroeg ook om respect, stilte. Voor zijn verhaal over de circle of life koos hij Pam als vrijwilligster. Ik begreep meteen waarom, haar indiaanse outfit moet hem aangesproken hebben! Aan de hand van posities van Pam’s armen verhaalde hij over de overlevering van verhalen, kennis, gewoontes van overgrootmoeder, op oma, op moeder, op kind, en vervolgens verder op kinderen en kleinkinderen. Ontroerend hoe hij het bracht (of komt het omdat je eigen kind er zo bij betrokken wordt….?). Als dank kreeg Pam een insigne opgespeld als junior park ranger, waar ze heel trots op is.
Na de toer hebben we het museum nog bezocht, prachtige maquettes achter glas gezien van hoe het leven van de indianen er hier in mesa verde moet hebben uitgezien.

In de namiddag zijn we vertrokken voor weer een lange rit naar Alamosa, waar we op een koa camping zitten. Was nog even schrikken, in de schemering kregen we een hert voor de camper! Gelukkig niet geraakt, door de noodstop geleerd op de slipcursus 

Er resten ons nog 2 dagen camper, jammer, want ik vind het heerlijk, deze manier van reizen. We moeten de kasten maar eens inspecteren, (en het eten moet op  Ik denk morgenochtend een ‘’all you can eat” sperziebonen uit blik buffet!

Welterusten en voor jullie allen een fijne dag!